Yokluğumu anlasınlar, varlığımın gücüne varsınlar diyerek kasapla anlaşan danalar kıyma olmaktan kurtulamazlar.
İnsan denilen varlık yeryüzünde bütün canlıların özelliğini taşıyor.
Onda yılanın da özelliği var, tavşanın da.
Akrebin de özelliğini taşıyor ceylanın da.
Hatta sarmaşığın, çınarın özelliğini de taşıyor.
Dedik ya işte bütün özelliklerden bir parça bulunuyor bu varlıkta.
İnsan denilen varlığın bir yüzüne bakarsın canını veresin gelir, öteki yüzüne bakarsın yüzünüe tüküresin gelir.
Bir yanda mütevazılık tavan yapıyor, öte yanda ego göklere çıkıyor.
neyi beslersen o kazanır misali.
İnsan da hangi değeri beslerseniz o öne çıkıyor.
Önemli olan ne ile beslendiğini bilmek.
Kasap ile dost olan dana kesilmekten kurtulabilir mi?
Mümkün mü bu.
Şimdi bunları niye yazıyorum.
Hele söyleyeyim:
Ders çıkarmak yerine ders vermeye kalkışan zavallı beyinlere bir iki kelam anlatmak istiyorum da ondan.
Arkadaş! Durum ne olursa olsun dostunu yol arkadaşını bırakma.
Kötülük gelirse yine dosttan gelsin razı ol.
Düşmandan gelse daha mı iyi olacak?
İkbal zamanında dostlarından yüz çevirenler dar ve zor zamanlarda onları yanında bulamazlar.
Zirvelere çıkmak zordur.
Zorlu insanların işidir.
İnanmışlarsa kaplumbağa yürüyüşü ile de olsa çıkarlar.
Koşanlar seni aldatmasın.
Sen inananın inananların yanında ol.
Fakat renk körü olup dostunu o zorlu yürüyüşte yalnız başına bırakmışsan nasılsa o bizdendir demişsen bu da senin insanlık ve şahsiyet meselen.
Bu şahsiyet meselesidir anlayacağın.
Dün kasap bıçağına aşık olup onu yalarken bugün gidip paça yalamak el ovuşturmak şahsiyetli insana yakışmaz.
Dün bıçak yalayan aptal danalar bugün bu bahçenin gül kokusunu anlayamaz.
Anlaşıldı mı ola.
