Bize Ne Oldu?
"Biz eskiden daha samimiydik." Evimiz yoktu, arabamız yoktu, yollarımız toz çamurdu, lambalar yoktu ve gece karanlıktı; birbirimize misafirliğe giderdik. Bir ekmeği paylaşırdık. Evlerimiz, eşyalarımız, soframız mütevazıydı. Gösteriş nedir bilmezdik. Her halimizle birbirimize benzerdik. Birbirimizi karşılarken de uğurlarken de samimiydik. Dostumuzun derdi derdimiz olurdu. Paramızı bölüşmesini bilirdik. Banka, senet nedir bilmezdik. Fikirlerimiz, duygularımız, hayallerimiz birdi. Özellikle uzun kış gecelerinde derin sohbetlerimiz olurdu. Üç kişi yan yana görsek sohbet ederdik. Çünkü nasihatin dostun üzerine bir vazife olduğunu bilirdik. Sohbetlerimizde nerede bir mazlum var onu konuşurduk. O açken binlerce kilometre öteden aynı acıyı hisseder, iştahla yemek yiyemezdik. Öyleydik. Vallahi billahi öyleydik.
Peki bize ne oldu? Sanki duygularımız taşlaştı. Altımıza lüks arabalar, lüks evler verdiler. Cebimize para koydular. Önce kılık kıyafetimizi değiştirdik. Saçımız, sakalımız, tıraşımız... Hani Batı'ya batıyor diyorduk ya, aynen onlar gibi olduk. Hatta geçtik bile. Elbiseleri çıkarıp attılar bir kenara, düğünler, dernekler... İngiliz, Fransız şarkılarıyla tepinir olduk. Ama biz Müslümandık. Kimseye de kaptırmıyorduk Müslümanlığımızı. Öyle bölündük ki... Kimileri hâlâ abdest nasıl alınır onun peşinde, kimileri menkıbelerin. "Öteki, ötekiler" derken ötekileşen biz olduk.
Yemin ediyorum eskiden biz daha samimiydik. Şimdi bırakın başkasını, kişinin kendisine bile güveni kalmadı. Gösterişten ibaret toplantılar, yürüyüşler... İhlassız konuşmalar. Sahi biz nereye gidiyoruz? Biz parayla bozulduk, makamla bozulduk... Yemediğimiz halt kalmadı. Sakın saldırıya geçerek mazeret aramaya kalkmayın. Kendinize dönün ve bakın! Sonunda samimiyetsiz dualar da terk etti bizi. Ne samimi lisanla dua edecek ağız ne de amin diyerek kalkacak samimi el, hiçbiri kalmadı. Eğer öyle olsaydı dualar kabul olmaz mıydı? Evet mümkün olsaydı eskiye dönmek isterdim. Çünkü biz eskiden daha samimiydik.